Woordkracht

“De dag zal komen – spreekt de HEER – dat ik de belofte die ik het volk Israël en Juda heb gedaan, gestand zal doen.”

(Jeremia 33,14) – Eerste zondag van de advent

Het is het woord ‘belofte’ dat bij me blijft hangen. Wat letterlijker staat er in het Hebreeuws dat God het ‘goede woord’ zal nakomen dat Hij tot Israël en Juda richtte. Volgens de bijbelse traditie mogen ook wij vandaag deel uitmaken van het vernoemde volk. Ik vraag me af wat het voor mij concreet zou inhouden, de belofte van iets goddelijks goed die in het verschiet ligt. Zou die belofte overeenstemmen met iets wat ik zelf ook verlang? Of zou de uitkomst me net verrassen? Ik probeer mijn eigen hersenspinsels meteen wat te nuanceren. Niet zo ik-gericht denken, Valérie. God belooft eigenlijk niets aan één persoon; Hij doet een belofte aan een gans volk. Toch durf ik hopen dat die schaalvergroting niets afdoet aan het persoonlijke karakter van dat goede Woord voor ieder van ons.

Hoe bijzonder is het om te mogen uitkijken naar iets goeds. Vaak ligt dat goede in mijn spontane verwachting en wordt de bijzonderheid ervan pas echt duidelijk wanneer iets minder goeds mijn weg kruist. En wat spannend ook, dat de belofte nog niet concreet is ingevuld en het evenmin duidelijk is wanneer haar vervulling zich precies zal aandienen. Op Gods belofte staat geen tijdsdruk. Ze doet leven van hoop.

Met het opstarten van deze bijbelblog doe ik eigenlijk ook een belofte. Vooreerst een belofte aan mezelf. De belofte om me wat intenser te laten leiden door een bijbels woord. Maar van zo gauw ik deze blog besloot te delen, maakte ik natuurlijk ook een belofte aan jou. Zal ik ze wel kunnen waarmaken? Zullen er wel voldoende ‘goede’ woorden komen die zinvol zijn om te delen? Ik vermoed dat het na enige tijd wel duidelijk zal worden of mijn eigen belofte al dan niet verankerd is in Gods belofte en geef het bij deze een kans. En ik doe mijn best. Dat is beloofd.