Woordkracht

“In die dagen reisde Maria met spoed naar het bergland, naar een stad in Juda.”

Lucas 1,39 – Vierde zondag van de advent

Maria reist ‘met spoed’ naar Elisabeth. Ik vraag me af waarom Lucas het belangrijk vond om dit uitdrukkelijk te vermelden. Was Maria zo blij met haar zwangerschap en die van Elisabeth dat ze zo vlug mogelijk bij haar wou zijn om de vreugde te delen? Of vertrouwde ze toch nog niet echt op wat de engel haar had verteld en wilde ze zo snel mogelijk bij Elisabeth nagaan of ze wel degelijk in blijde verwachting was? De tekst geeft verder enkel prijs dat Maria Elisabeth groet. Alsof het er voor Lucas niet toe doet wat er allemaal precies verteld werd. Alle aandacht gaat uit naar het gebeuren van het bezoek zelf. En naar wat dit bezoek vervolgens losmaakt bij de aanwezigen.

Ik probeer me momenten voor de geest te halen waarbij ik zelf gehaast was om ergens te zijn. Niet zomaar om op tijd te zijn voor een examen, voor het werk of voor een andere afspraak. Maar gebeurtenissen waarbij alles in mij me aandreef om op het juiste moment dáár en nergens anders te willen zijn. Toen ik zo graag wou praten en stukjes leven wou delen met wie ik graag zie. Toen ik iets wou vertellen dat recht vanuit het hart kwam. Toen mijn zus in nood was en ik dicht bij haar wou zijn. Toen mijn oma op sterven lag en ik ergens wist dat ik op dat moment niet dieper met haar verbonden kon zijn dan door in ‘haar’ Onze-Lieve-Vrouw-kapel te bidden om een zachte dood.

Maria voelde zich volgens Lucas aangevuurd om dichtbij Elisabeth te zijn. Of was er nog meer? Was het ook Jezus zelf – groeiend in haar – die van in het prille begin niet alleen bij zijn moeder maar ook bij zoveel mogelijk andere mensen wilde zijn? Was Hij het die – gedragen door Maria – met spoed wou laten weten hoe graag Hij mensen ziet en bij hen wil zijn?

Jezus is met haast op weg naar ons. Hier en nu. Zal er ook iets opspringen in mijn schoot? Een vertrouwvolle bevestiging, een nieuw inzicht of perspectief, een dankbaar weten, een vurig verlangen,…? En op welke manier zou ik daarmee ook een ander tot zegen kunnen zijn?