Woordkracht

“Kind, waarom hebt Ge ons dit aangedaan?”

Lucas 2,48 – Feest van de Heilige Familie

Terwijl ik in deze dagen terugblik op het afgelopen jaar, wil ik graag extra dankbaar zijn voor de mooie herinneringen. Toch zijn er ook onopgeloste zaken, onrust en negatieve emoties die aan mij blijven kleven. Vaak houden die verband met het gevoel benadeeld te zijn, iets te zijn aangedaan wat pijn deed en wat ik naar eigen gevoel niet heb ‘verdiend’. Het zijn die dingen die soms als onkruid blijven woekeren. Want ook al denk ik van mezelf dat ik er overheen ben, even plots staan ze weer vlak voor mijn neus wanneer een nieuwe situatie dezelfde gevoelige snaar aanraakt.

Maria en Jozef schrikken volgens het Evangelieverhaal van afgelopen zondag erg wanneer blijkt dat hun kind niet meer in de buurt is. En ze geven Jezus de schuld van de pijn die deze onrust teweeg brengt. Jezus gaat echter niet mee in deze logica en verontschuldigt zich niet. Hij verlegt het perspectief en wijst vooruit naar zijn eigen levensproject. Hij was er helemaal niet mee bezig om zijn ouders bewust ongehoorzaam te zijn. Binnen zijn eigen werkelijkheid was hij er net heel erg mee begaan om trouw te zijn aan de diepe verbondenheid die hij met zijn Vader ervoer.

Dit eeuwenoude verhaal dat wellicht ook historische gronden heeft, daagt me uit om op een andere manier om te gaan met wat mij in het voorbije jaar ‘werd aangedaan’. Die ene persoon wilde mij wellicht niet bewust pijn bezorgen, maar is wellicht zelf bezig met iets wat zijn of haar aandacht nu heel erg opeist. Het universum had het niet noodzakelijk op mij gemunt op die dagen dat ik op enkele uren tijd wel vijf blauwe plekken opliep door overal tegenaan te stoten. Veeleer zullen die ongelukjes mee veroorzaakt zijn door andere dingen die die dag niet meezaten. Alles en iedereen maakt deel uit van een groter geheel. Soms wordt dit pijnlijk duidelijk. Soms is net dat besef ook het meest kostbare en ‘verdiende’ geschenk dat je je kan indenken.

Door alles in een breder perspectief te plaatsen, kan het verleden aan helderheid winnen. En het opent ook de toekomst. Want deel uitmaken van een groter geheel betekent voortdurend in beweging zijn. Hoewel niemand graag gedwongen wordt om een bepaalde beweging te maken, zal dat in relatie met elkaar toch al eens gebeuren. Maar evenzeer zal er ruimte zijn om zelf bewegingen in gang te zetten die anderen dan weer meenemen in een bepaalde richting.

Maria bewaarde alles wat er gebeurd was in haar hart, zo schrijft Lucas wat verderop in het verhaal. Nochtans was het allesbehalve ‘een dag om nooit te vergeten’. Maar ergens leek ze te beseffen dat bij uitstek die ongelukkige dag heel betekenisvol was voor de toekomst. Vanuit diezelfde hoop neem ik straks bij de jaarwisseling ook mijn eigen stapeltje pijnlijke en onrustwekkende herinneringen extra dicht bij mij.