Woordkracht

“Omwille van Sion mag ik niet zwijgen,
terwille van Jeruzalem mij niet stilhouden.”

Jesaja 62,1 – Tweede zondag door het jaar

Mara-Lea was nog maar een kleine maand op school gestart, of er was al een soort van ‘oudercontact’. De juf vertelde dat ze op enkele dagen tijd zoveel begon te babbelen. Niets anders had me meer kunnen geruststellen. Zelf heb ik tijdens mijn leven immers vooral gezwegen. Omdat ik het waardevol vond om naar anderen te luisteren. Maar ook omdat ik wellicht niet altijd even overtuigd was over mijn eigen bijdrage aan het geheel.

Toch herinner ik me ook momenten waarop ik er niet aan twijfelde om het woord te nemen. Toen er in de lagere school heel duidelijk iemand gepest werd, maar niemand het voor hem opnam. Of toen de godsdienstleerkracht in het zesde middelbaar vroeg of er iemand in de klas was die geloofde dat de wetenschappelijke verklaring voor het ontstaan van de wereld en de bijbelse scheppingsverhalen naast elkaar konden bestaan, en ik als enige mijn hand opstak. Telkens wanneer ik veel liefde voelde voor mensen en niet anders kon en wou dan het hen te vertellen. Waar mijn hart het meest naar uitging, heb ik nooit over gezwegen.

Ik vermoed dat iets dergelijks ook gaande is achter de woorden van de uitgelichte Jesajaverzen. De schrijver voelt zich enorm verbonden met het volk in Jeruzalem, ook Sion genoemd. Hij wil hen troosten na een periode waarin de stad zwaar getroffen werd met de verwoesting van haar tempel en een gedeeltelijke ontvolking. Deze gebeurtenissen hadden het volk recht in hun hart geraakt. Van de tempel werd immers gezegd dat het Gods verblijfplaats op aarde was. Wou God dan niet meer bij hen wonen? Jesaja neemt het woord. Om zijn volk te bemoedigen. Om nooit te vergeten dat God niet liever zou willen dan dicht bij hen te zijn. Desondanks.

Zwijgen is niet altijd goud, zo leer ik beetje bij beetje meer te ontdekken. Daar waar ons hart innerlijk naar uitgaat, ligt een kostbare schat die het verdient bestaansrecht te krijgen in de buitenwereld. Ook al is onze stem op bepaalde momenten soms de enig hoorbare.