Woordkracht

“Voordat Ik u in de moederschoot vormde, kende Ik u; voordat ge geboren werd, heb Ik u Mij voorbehouden.”

Jeremia 1,4 – Vierde zondag door het jaar

‘Waar was ík toen, mama?’ We bladeren doorheen fotoalbums van enkele jaren geleden. Gerd en ik staan erop, de tantes, mimi en pepe, moeke en va,… maar geen Mara-Lea. ‘Was ik toen alleen in mijn huisje gebleven?’, vraagt ze nog een keer vol onbegrip en met een droevig wordend stemmetje. Ook mijn buik krimpt ineen bij de gedachte dat er ooit een tijd was dat ik haar niet kende. Dat ik zelfs niet over haar durfde te dromen.

Anders dan ik aan mijn dochtertje, kan God aan de profeet Jeremia zeggen dat Hij hem altijd al gekend heeft en dat Jeremia altijd al voor Hem bestaan heeft. In de Hebreeuwse taal staat ‘iemand kennen’ zo goed als synoniem voor ‘iemand liefhebben’. Dat maakt de zin nog zoveel sterker. En ook helemaal uniek voor de manier waarop God met mensen omgaat. Zelf leerde ik altijd pas liefhebben door iemand beter te leren kennen. Of omgekeerd: mensen beter kennen door ze liever te zien.

De uitgelichte bijbelzin is mij tot troost. Wanneer ik me zelf onbemind voel. Maar ook wanneer ik denk aan mensen die zich niet door mij gekend voelen. Of aan mensen waar ik niet meer bij geraak. Ook al zou ik ze zo graag liefhebben. Hier en nu. Wat ik niet kon, kan of mag schenken, kan God wel aan elk van hen. In de hoop dat ze daar zelf ook iets van mogen ervaren.