(On)verschil(lig)

‘Als gij vast, zalf dan uw hoofd en was uw gezicht.’

Aswoensdag – Matteüs 6,17

Ben ik mezelf nu aan het trainen in een soort van onverschilligheid? Het is een vraag die ik mij de afgelopen dagen meermaals heb gesteld. Aangezien de nieuwsberichten me alleen maar angstig maken, besloot ik geen journaal meer te kijken, geen radio meer op te zetten en geen krant meer te lezen. Het hielp om die krop in mijn maag een klein beetje op de achtergrond te duwen. Maar tegelijkertijd maakte ik mij ook zorgen om mijn eigen houding: kon ik nu echt alleen maar overleven door een stukje uit verbinding te gaan met al wat er in Oekraïne en op zovele plekken ter wereld aan het gebeuren is?

Bij het lezen van Matteüs’ vers bedenk ik me dat ik misschien niet echt uit verbinding aan het gaan ben. Mijn somber gezicht of krop in de maag zullen de zovele slachtoffers in dit geweld niet vooruit helpen, noch enig mogelijk toekomstig onheil dichterbij kunnen afweren. Misschien probeer ik me net nu wel extra hard te verbinden met al wat het leven mooi maakt. Misschien probeer ik net nu te vasten van angst en mij te vullen met zoveel mogelijk liefdevolle momenten. Door zalvend te zijn voor de onrust in mijn eigen hoofd. Door gezichtjes niet alleen te wassen, maar ook te beschilderen met de vrolijkheid van een vlinder. In de hoop dat het gelijkaardige gelukzalige herinneringen zijn die nu kracht geven aan hen die plots in een onmenselijke oorlog terechtkwamen. In het vertrouwen dat liefde altijd een verschil maakt.



4 reacties op “(On)verschil(lig)”

  1. Mooi je onrust verwoord. Maar zeker ook mooi geschilderd.

    Geliked door 1 persoon

  2. Carine Coenen Avatar
    Carine Coenen

    Mooi ❤️

    Geliked door 1 persoon

  3. Mooi geschilderd; ieder moet op zijn/haar eigen manier omgaan met deze gruwel. Zelf schreef ik een tekst onder mijn schuilnaam Adeleyd.

    Oekraïne,

    Hoe bloeden nu zovele harten
    en toch gaat steeds de strijd maar voort.
    De zachte krachten zullen winnen
    wordt zelfs ook nu toch nog gehoord

    maar ondertussen sterven mensen,
    verliezen ‘t leven door geweld.
    Waar is de redelijkheid gebleven
    en wordt slecht nieuws steeds weer gemeld.

    Laat ons gebed hen blijven steunen
    die nu nog in die oorlog zijn
    en laat ons doen de kleine dingen
    die balsem zijn in al hun pijn.

    Zovelen zijn nu echt betrokken
    en delen van hun huis en geld
    maar bovenal hun liefdesgaven,
    dat mag met ere zijn vermeld;

    en dat er ooit zal vrede groeien
    al duurt het ook misschien nog lang;
    laat ons de hoop maar niet verliezen
    geduld en moed maken niet bang.

    Geliked door 1 persoon

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

over mij

Ik ben Valérie, 36 jaar, getrouwd met Gerd en mama van Mara-Lea. Al schrijvend, zoek ik, en al zoekend, schrijf ik. De bijbelse traditie is voor mij een bron van kracht tijdens die zoektocht.

contact

%d bloggers liken dit: