Woordkracht

“Hoe lang blijft ge nog op twee gedachten hinken?”

1 Koningen 18,21

Zorgen om een ziek kindje maakten dat het afgelopen Pinksterweekend wat aan me voorbij ging. In de hoop dat het eigenlijk op elk moment van het jaar Pinksteren kan zijn, probeer ik in de buurt te komen van de geschonken Geest en Hem niet over maar door me heen te laten waaien. De eerste lezing op deze doordeweekse woensdag helpt me daarbij.

Aan het woord is de profeet Elia, op een moment dat het niet goed gaat met Israël. Hun land lijdt onder droogte. Niet alleen letterlijk, maar ook symbolisch. Israëls band met de HEER is wat opgedroogd. Ze zijn het vertrouwen kwijt in hun God en laten zich meer en meer leiden door een andere god, die de tekst omschrijft als Baäl. “Hoe lang blijft ge nog op twee gedachten hinken?”. Met die vraag stelt Elia het volk voor de keuze om hetzij voor God, hetzij voor Baäl te kiezen.

Ik voel me zelf ook vaak in de schoenen van Israël staan. Hinkend op twee gedachten. Niet goed wetende welk spoor te volgen. Steeds aftastend welke weg de meest levengevende is. Zoekend en verlangend naar Gods antwoord. Al zou ik zelf ook liever in wat meer eenduidigheid leven, hinkelen is soms de enige weg. En met wat vertrouwen, is het ook een boeiende weg. Dat lijkt me alvast een geestkrachtige boodschap om door te geven.