Woordkracht

“Het woord is dicht bij u, in uw mond en in uw hart. Gij kunt het dus volbrengen.”

Deuteronomium 10,14 – Vijftiende zondag door het jaar

Enkele weken geleden gingen we met het personeel van het bisdom op uitstap. In de voormiddag waren we te gast bij de zusters van Opgrimbie. Een plek die eenvoud en intensiteit tegelijkertijd uitademt. Toen we aan het einde van ons bezoek in het winkeltje passeerden, trok mijn aandacht zich toe naar een gebedsarmbandje aan een spijker aan de muur. Heel eenvoudig in blank hout. Wellicht bestaan er zo wel meer. Maar het leek me iets te willen zeggen, dus ik nam het mee naar huis.

Sindsdien draag ik het regelmatig aan mijn arm of lonkt het me toe vanop een plek waar ik het toch vergat terug aan te doen. Een beetje ongeduldig als ik ben en vaak in mijn hoofd vanalles bedenkend, vraag ik me sindsdien af waarheen het me precies wil leiden. Af en toe lijkt het me op onverwachte momenten antwoorden te geven. Zoals nu, bij het lezen van het bovenvernoemde vers uit de eerste lezing van afgelopen zondag.

De woorden uit Deuteronomium brengen geruststelling in mij teweeg. Alsof ze mij verzekeren dat het levengevende Woord nabij is. Dat een antwoord op mijn vragen nabij is. Dat dit antwoord zelfs al in mijzelf aanwezig is. Dat het niet alleen haalbaar is om tussen verschillende mogelijke opties bij de meest levengevende keuze uit te komen, maar dat het ook zal lukken om er concreet handen en voeten aan te geven.

Het hoofd wordt niet genoemd, valt mij op. Ik beschouw het als een uitdaging om te vertrouwen op dat wat spontaan uit mijn mond komt en zich in mijn hart heeft genesteld. Een oproep om me wat intenser met God te verbinden en opnieuw eenvoud te midden van alle veelvoud te vinden.