“Hij is geen God van doden, maar van levenden, want voor hem zijn allen in leven.”

Lucas 20,38 – 32ste zondag door het jaar

Turend uit het raam van mijn bureau zie ik een bruin blaadje naar beneden dwarrelen. Het valt neer op een zachte bodem die voorgangers al goudbruin kleurden. Ik zie aan de boom nog meer bladeren die als het ware aan het wachten zijn om bij de volgende windvlaag los te laten. Maar anderen zijn nog fris groen en getuigen zichtbaar van de levenskracht van de boom.

De herfst is bij uitstek het seizoen dat de thematiek van het ‘loslaten’ symboliseert. Maar net middenin deze tijdsperiode spreekt de christelijke traditie ons over een ‘vasthouden’. Over hoe God ons blijft vasthouden, zelfs door de dood heen. De uitgelichte Evangeliezin vertelt mij iets over wat dat vasthouden van God met mensen kan doen. In verbondenheid met Hem is er altijd leven mogelijk. Ik kan me er niets bij voorstellen hoe dit concreet zou worden na dit leven. Ook Jezus laat zich in het Evangelie niet verleiden om er concrete uitspraken over te doen. Maar hier en nu kan ik soms wel iets voelen van de nieuwe levenskracht die ik te midden van moeilijke situaties mag vinden. Omdat Hij mij vasthoudt.

Al dat (bijna) vallen voor mijn raam doet me intussen denken aan een van mijn lievelingsgedichten. In Herbst schrijft Rilke:

Wir alle fallen. Diese Hand da fällt.
Und sieh dir andre an: es ist in allen.

Und doch ist Einer welcher dieses Fallen
unendlich sanft in seinen Händen hält.

We vallen allemaal. Die hand daar valt. En kijk naar de andere: het is overal.

En toch is er één Iemand die al dat vallen oneindig zacht in zijn handen vouwt.