“Vóór de mensen liggen het leven en de dood,
en wat een mens behaagt, wordt hem gegeven.”

Sirach 15,17 – Zesde zondag door het jaar

In de voorbije week ruimden we de afgestorven bladeren op in onze tuinperkjes. Pas toen die weg waren, ontdekten we met veel blijdschap dat er al heel wat frisse scheutjes aan nieuw leven klaarstonden. Niet veel later ontloken er enkele sneeuwklokjes. Het was de eerste keer dat ze hun kopjes lieten zien sinds we ze een tweetal jaar geleden plantten. En dat maakt ze extra bijzonder, want ik weet nog dat we ze samen in de grond stopten in een voor mij moeilijke tijd.

Tijdens het opruimen van de tuin lagen zowel de dood als het leven voor ons. En we kozen voor het leven. Ook te midden van die moeilijke tijd twee jaar geleden had niets me gedwongen om in de herfst veel bloembollen te planten. En toch koos ik ook toen voor het meest levengevende. Dat de sneeuwklokjes een jaar extra nodig hadden om zich te tonen, doet niets af aan hun levenskracht.

Veel dingen overkomen ons. Tussen leven en dood lijken we zo vaak speelballen van het lot. Terzelfdertijd doet deze bijbelse zin mij verbinding maken met al die kleine en grote momenten waarin ik wél een keuze kon maken. Soms desondanks alle beperkingen die de realiteit naar voor schoof en die te nemen waren. Sommig leven kan maar ontluiken wanneer je er ook echt voor kiest.

Ik wil die momenten koesteren. In de hoop dat ze me de volgende keer ook weer die moed geven om te kiezen. In de hoop dat ik ook dan weer iets mag ervaren van Gods bevrijdende kracht.