“Op de avond van de eerste dag van de week, toen de deuren van de verblijfplaats van de leerlingen gesloten waren uit vrees voor de Joden, kwam Jezus binnen, ging in hun midden staan en zei: ‘Vrede zij u.’”
Johannes 20,19 – Tweede paaszondag
Tijdens een van de afgelopen dagen maakten we een wandeling. We wonen in de bloesemstreek en hoopten dat de fruitbomen onderweg al mooi in bloei zouden staan. Maar we waren te vroeg. De eerste bloesems waren nog maar pas aan het ontluiken. Je moest heel dichtbij komen om ze te zien. Vanop wat afstand stond er nog niet veel in bloei.
Opnieuw beginnen, kost tijd, bedacht ik me. Het duurt altijd even vooraleer je het nieuwe dat begonnen is ook werkelijk kan zien. Zelf begin ik dan vaak te twijfelen of dat nieuwe er wel aan het komen is. Zit ik niet nog altijd vast in het oude?
Met de verrijzenis van Jezus was er voorgoed iets nieuws ontloken. Maar zelfs zijn meest directe getuigen leefden opgesloten. Ze zullen het meerdere keren nodig hebben om hun ‘nieuwe’ Jezus te zien vooraleer ze zelf mee van zijn nieuwheid konden getuigen.
Ik troost me met de net ontloken bloesem op mijn foto. Het nieuwe leven laat zich zien. Maar Jezus heeft er wellicht ook vrede mee dat ik tijd nodig heb om zelf mee te ontluiken.
Woordkracht 
Geef een reactie