Woordkracht

Maar de engel sprak tot hen: “Vrees niet, want zie, ik verkondig u een vreugdevolle boodschap, die bestemd is voor heel het volk.”

Lucas 2,10 – kerstnacht

De bijbelse kerstverhalen, zijn ze nog wel van deze tijd? Soms hoor je deze bedenking klinken. En ik moet toegeven dat het ook voor mij niet elk jaar even gemakkelijk is om de geboorte van het Kerstekind te beleven in mijn hart en in alles wat ik van daar uit doe. Maar dit jaar komt alles plots onverwacht dichtbij.

De dokter die het slechte nieuws van enkele weken geleden bracht, leek plots wel een engel toen ze bij de arm nam en zichtbaar blij eruit bracht: “Ik heb goed nieuws!” Tot dan toe had ik mij een herder gevoeld in het open veld, waar zekerheid en bescherming heel voelbaar afwezig leken. Angstvallig gedreven om tenminste mijn eigen kleine kudde te bewaken en ervoor te zorgen dat Mara-Lea alvast niets naars zou overkomen, hield ik mijn wereld heel klein. Met de boodschap van de engel was er zelfs zoveel licht in één keer dat het maar moeilijk te vatten of zelfs geloven was.

Maar ik heb de vreugdevolle boodschap gehoord, net zozeer als de melding dat deze vreugde voor ‘het hele volk’ bestemd is. Verderop in het verhaal zullen de herders het Kerstekind vinden waar de engel hen over vertelde. En het bijzondere is dat de herders op dat moment meer dan Jezus’ eigen moeder weten hoe speciaal dit kind is. ‘Jullie redder’, zo wordt hij genoemd.

Ik weet dat lang niet ‘heel het volk’ op dit moment iets vreugdevol beleeft. Voor veel mensen zal het zelfs precies het tegenovergestelde zijn. Die gedachte geeft me veel schroom om over mijn eigen vreugde te schrijven. En toch waag ik het er bij deze op en vertel ik het als een kleine herder aan jou. Niet met de boodschap dat uiteindelijk alles goed komt of om te koop te lopen met dit geluk. Wél met de bemoediging om de hoop in het eigen leven nooit op te geven. Af en toe valt er uit de hemel een onverwacht geschenk. Zalig Kerstmis.