“Hij werd voor hun ogen van gedaante veranderd: zijn gelaat begon te stralen als de zon en zijn kleed werd glanzend als het licht.”

Matteüs 17,2 – Tweede zondag in de Veertigdagentijd

“Hoe zal ik er later uitzien, mama? Dan ben ik toch niet meer hetzelfde? Ga ik er dan anders uitzien in mijn gezichtje? En hoe ga jij er dan uitzien?” In haar kleine hoofdje lijkt Mara-Lea soms al bezorgd om de toekomst. Ze houdt van hoe het nu is. Het voelt veilig. Verandering voelt anders aan en vreemd.

Zouden ook Petrus, Jakobus en Johannes het zo ervaren hebben toen ze Jezus voor hun ogen van gedaante zagen veranderen? Matteüs en Lucas geven geen reactie van de leerlingen weer bij het zien van Jezus’ transformatie, maar volgens Marcus werden ze door schrik bevangen. Een voorbode van het verdriet dat hen weldra te wachten zou staan als Jezus sterft aan het kruis?

En toch wil de hele scène niet afschrikken, maar net het tegenovergestelde doen. Bemoedigen en doen hopen. Jezus staat er stralend en glanzend. Dat beeld helpt me om de toekomst positief tegemoet te zien. Ook al weet ik dat er in het leven ook trieste dingen kunnen gebeuren met de mensen die ik het allerliefst zie. Dat het gevoel van veiligheid en geborgenheid je ontnomen kan worden en dat dit je wereld voorgoed verandert.

Er bestaat ook iets als geborgenheid ondanks verandering. Aan Mara-Lea zei ik alvast dat ik – wat er ook gebeurt met ons gezicht – haar stralende oogjes altijd zal blijven herkennen. “Mijn oogjes kunnen goed kijken omdat ze blauw zijn,” besloot ze zelf.