“Toen Jezus zag hoe Maria weeklaagde en hoe ook de Joden die haar vergezelden weeklaagden, ontstak Hij in toorn en wond zich op.”
Johannes 11,33 – Vijfde zondag in de veertigdagentijd
Er zijn dingen die me heel boos kunnen maken. Boos op anderen, maar ook boos op mezelf. Het is een vervelende emotie. Waar ik over mijn verdriet en angsten nog wel iets kan delen met anderen, ligt dat moeilijker met mijn boosheid. Ze houdt me gevangen in mezelf, duwt anderen zelfs bijna letterlijk van me weg.
Hoe troostend is het dan om te lezen dat ook Jezus wel eens boos werd. In het lange evangelieverhaal over de opwekking van Lazarus wordt Jezus zelfs twee keer kwaad. Hij wordt kwaad omdat de mensen in zijn tijd niet geloven wat Hij zegt. Al van bij de bekendmaking van Lazarus’ ziekte had Jezus beloofd dat Lazarus niet de dood zou vinden. Maar iedereen ziet het tegendeel gebeuren en gedraagt zich naar dit afscheid.
Jezus had zich bij het horen en zien van dat ongeloof in zichzelf kunnen keren, de mensen boos kunnen ontvluchten. Maar dat doet Hij niet. Integendeel, Hij zoekt de gemeenschap op. Hij is niet beschaamd om zijn boosheid, maar deelt ze vrijmoedig. Hij laat er zich door aanvuren en laat zien dat zijn Woord waar is.
Jezus bevrijdt zo niet alleen Lazarus uit de dood, maar verlost ook de weeklagende gemeenschap uit hun ongeloof. Wellicht kan Hij ook de zwachtels losmaken die mij nog met de gevangenschap van mijn boosheid verbinden. Kom jij ook mee naar buiten?
Woordkracht 
Geef een reactie